«Праз чатыры месяцы загаварыў пра вяселле». Беларусы падзяліліся гісторыямі, як іх звялі сайты знаёмстваў

Ахвяраваць чымсьці дзеля кахання цяпер не модна: стараемся адстойваць свае інтарэсы і не даваць у крыўду «асабістыя межы». І гэта нядрэнна. Разам з гэтым існуюць гісторыі, калі каханне адводзіць у іншыя вымярэнні і прасторы мыслення. Хлопцы прапануюць ажаніцца праз месяцы знаёмства, а дзяўчаты з'язджаюць са сталіцы ў маленькія вёскі.

Пры гэтым гісторыі не пра «дахазноснае» каханне — эмацыйным арэлям тут не месца, запэўніваюць гераіні. Ціхая казка пра сямейнае шчасце, толькі напісаная ў наш час: знаёмства ў пар здарылася ў Tinder і Badoo.

Спампавала Tinder ад нуды

Лізе 22. З будучым мужам дзяўчына пазнаёмілася прыкладна два з паловай гады таму. У Tinder. Праграма для знаёмстваў вынік дала не адразу, прыкладна з пятай спробы.

«Звычайна сядзела там менш за пару дзён. Часам проста рабілася сумна, часам знаходзіла чалавека, з якім хацела б сустрэцца, і больш у праграму не заходзіла», — расказвае Лізавета.

Анлайн-фармат для дзяўчыны аказаўся выратавальным — знаёміцца на вуліцы ёй было няўтульна. А ў сеціве аддавала перавагу доўгай перапісцы перад сустрэчай. Так на спатканні ўжо былі агульныя тэмы для размовы, а чалавек перад ёй здаваўся хоць крышачку знаёмым.

Увогуле Лізу наўрад ці можна назваць «сэрцаедкай»: да знаёмства з «тым самым» дзяўчына сустракалася толькі з адным хлопцам, адносіны з якім называе «не самымі ўдалымі»: «Яны з серыі «проста каб не быць адной».

На той момант амаль ва ўсіх знаёмых Лізы ўжо былі хоць нейкія love story, і толькі яна заставалася неспрактыкаванай на ніве кахання. Дзяўчына лічыла гэта адставаннем і вельмі перажывала.

«Таму, калі з'явіўся нейкі намёк, я за гэта ўхапілася і літаральна сама ўцягнула чалавека ў адносіны. Скончылася гэтая гісторыя не самым лепшым чынам, таму пасля яе доўга не магла мець зносіны з хлопцамі», — сумленна адзначае Ліза.

«Ён думаў, што мы пагуляем, а я чагосьці спалохалася»

Рэгістравацца на сайце знаёмстваў дзяўчыне страшна не было, а вось з нагоды асабістых сустрэч трохі «параноіла». Адзіную дзяўчынку сярод траіх сыноў бацькі бераглі як маглі. Вучылі: з хлопцамі будзь асцярожная, а то як бы чаго не выйшла.

«Таму пра свае знаёмствы я спачатку расказвала маме, потым сяброўкам. Так, перад спатканнем усе ведалі, дзе я і з кім… Напэўна, я б ніколі не пагадзілася на першую сустрэчу ў нешматлюдным месцы», — падумаўшы, дадае дзяўчына.

Павялічыць

На радасць Лізе і яе бацькам, са сваім будучым мужам Сашам дзяўчына ўпершыню сустрэлася на вакзале. Ён, як клапатлівы мужчына, прапанаваў сустрэць, данесці цяжкія сумкі. І быў разгублены, калі Ліза развіталася, забрала сумкі і не вярнулася. Ён разлічваў на прагулку. «А я чагосьці спалохалася», — з усмешкай адзначае Ліза.

«Зразумела, што хачу правесці з гэтым чалавекам усё жыццё»

Абодва з пары на той момант былі студэнтамі, сустракаліся рэдка. Выкройваць вольны час маладым людзям было не так і проста, таму бачыліся ў найлепшым выпадку раз на тыдзень. Тады шмат гулялі і размаўлялі.

Праз чатыры месяцы на адной з такіх сустрэч і здарылася нешта незвычайнае — ён упершыню загаварыў пра вяселле. Лізу (цяпер яе зразумеюць многія дзяўчаты) такія размовы спалохалі. Усё ж хлопцы не спяшаюцца заводзіць сям'ю.

Але мімалётны страх хутка выветрыўся: з гэтым мужчынам дзяўчыне было сапраўды добра. Устойлівае адчуванне камфорту і спакою не пакідала. «Побач з ім адчувала простае шчасце. Тады і ўсвядоміла: з гэтым чалавекам хачу правесці ўсё сваё жыццё», — падкрэсліла дзяўчына.

Размеркаванне ўнесла свае карэктывы: яго адправілі ў Магілёў, яна планавала застацца ў Мінску. Пара апынулася перад выбарам: расстацца або ісці далей разам. Выбралі другое.

«Рашэнне з'ехаць услед за мужам далося адносна проста. Спачатку перажывала, што буду мала зарабляць, але для мужа гэта аказалася няважным: пераканаў, што зможа выцягнуць нас дваіх».

У новы горад Ліза хацела пераехаць у новай якасці. Статус жонкі яе быццам страхаваў: дзяўчына верыць у інстытут сям'і, і шлюб для яе — не проста штамп у пашпарце. Так крыху менш чым праз год адносін Ліза стала маладой жонкай, а праз некалькі месяцаў выйшла на першую афіцыйную працу. У Магілёве.

«Уступала ў адносіны з перспектывай»

Марына (імя зменена, кантакты ёсць у рэдакцыі) заходзіла ў Badoo набегамі: хутка камунікавала, хутка разумела, што чалавек не яе, хутка выдалялася. І так некалькі разоў.

Першыя адносіны ў дзяўчыны завязаліся толькі ва ўніверсітэце. Пачуцці былі вострымі, усё было новым і цікавым. Ішоў час, і Марына разумела: шукае не проста закаханасць, а адносіны з перспектывай.

«Колькі было спробаў зарэгістравацца ў Badoo, я не памятаю. Але так, стэрэатыпаў наконт сайтаў знаёмстваў у людзей шмат. Хоць я ведаю некалькі гісторый з happy end», — адзначае Марына.

Павялічыць

Упершыню яна зарэгістравалася ў дадатку дзеля жарту. З сяброўкамі вырашылі пасмяяцца, змахвалі профілі хлопцаў адзін за адным.

«Вельмі весялілі фота з аголенымі торсамі. Навошта гэта? Зусім не разумела гэтага дзяцінства».

Але некалькі хлопцаў Марыне ўсё ж спадабаліся, завязалася перапіска. «Вядома бывала, што адкрыта пісалі: патрэбны сэкс. Тады адказвала, што нам не па дарозе. Не памятаю, каб мяне хтосьці абражаў ці крыўдзіў у перапісках. Проста абодва разумелі, што мы «не тое» адзін для аднаго», — дзеліцца дзяўчына.

У Badoo Марына прытрымлівалася стратэгіі: калі чалавек хоць мінімальна сімпатычны па фота і зносінам, трэба як мага хутчэй сустрэцца ў рэальным жыцці.

Павялічыць

Для дзяўчыны вельмі важна, як хлопец праяўляе эмоцыі, што кажа, не маючы такога запасу часу на абдумванне адказу, як у сетцы, якіх паводзін прытрымліваецца.

«Хацела выдаляць праграму — і тут ён»

У той момант, калі Марына чарговы раз стамілася ад перапісак на сайце знаёмстваў, яна пазнаёмілася з двума хлопцамі. Адзін з іх і быў «тым самым». «Спачатку думала, што ў абодвух выпадках зносіны сыдуць на нішто, але муж не здаўся», — з усмешкай адзначае дзяўчына.

Праз чатыры дні пасля знаёмства пара сустрэлася. Ён жыў за 1,5 гадзіны язды ад Мінска, але па працы прыязджаў у сталіцу прыкладна раз на тыдзень.

«Для мяне важна, каб чалавек фізічна быў побач са мной. Дрэнна ўяўляла сабе адносіны на адлегласці».

Таму спачатку Марыне было цяжка: здымала пакой удваіх з дзяўчынай, а гаспадыня кватэры забараняла прыводзіць гасцей. З будучым мужам пастаянна сустракаліся ў людных месцах, адасобіцца не атрымлівалася.

«Мы бачыліся раз на тыдзень, і калі ён прыязджаў, мне даводзілася быццам зноўку прывыкаць да чалавека. Так да восені я прыйшла да сур'ёзных роздумаў: можа, варта расстацца? Што гэта не мой чалавек, не было. Але праз усе нюансы мне было няпроста», — прызнаецца Марына.

Пашанцавала: да пункта незвароту пара не прыйшла. Марыне ўдалося знайсці адпаведнае арэнднае жыллё. І тады адносіны пачалі развівацца. Стала ўтульна.

Пра вялікае вяселле не марылі

Праз некаторы час пасля знаёмства ён стаў задаваць сур'ёзныя пытанні: пра перспектывы, планы, пажаданні па дому і рамонце. «Я не разумела, чаму ён мяне пра гэта пытаецца. Бо мы ўсяго толькі сустракаліся, прапановы на той момант не было». Але прайшло крышачку часу, і ён адважыўся.

Так, праз дзесяць месяцаў пасля знаёмства пара ажанілася. Вяселле зрабілі сціплае: абодва маладыя былі абсалютна абыякавыя да шумных святаў.

Праўда, і пасля вяселля некаторы час сям'я жыла паасобку: так склалася. Толькі праз паўгода Марына пераехала да мужа. Потым зацяжарыла, але ўсё яшчэ некаторы час ездзіла на працу ў Мінск.

«У сталіцу я прыехала з вёскі, і мне заўсёды здавалася, што я буду імкнуцца жыць у вялікім горадзе. Але калі муж прапанаваў пераехаць у маленькую вёсачку пад Бягомлем, пагадзілася.

Разумела, што хачу дзяцей, буду ў дэкрэце, а ў мужа застанецца праца, якая яму падабаецца. Тым больш тут яго радзіма, я ж даўно не жыла ў сваёй».

Пра прынятае рашэнне Марына не шкадуе: любіць сваю хату і вёсачку. Часам не хапае вячэрніх пасядзёлак у кавярні, але, калі прыязджае ў Мінск, атрымлівае ад іх падвойнае задавальненне, як ніколі раней.

Адзіная нагода для хвалявання: у пары падрастае дзіця, чакаюць другое. «Ці зможам мы прапанаваць сваім дзецям такое ж мноства гурткоў, як у горадзе, каб яны годным чынам развіваліся? З іншага боку, цяпер велізарная колькасць варыянтаў з правядзеннем заняткаў анлайн», — знаходзіць выйсце з сітуацыі Марына.

«Што гэта, як не выдатная гісторыя кахання?»

За плячыма ў сямейнай пары будоўля, два рамонты, нараджэнне дзіцяці і цяжкае падарожжа з ім.

«Уяўляеце, мы чатыры гады разам — і ні разу не сварыліся. Хтосьці скажа, што хлусня, што так не бывае, але гэта праўда. Проста заўсёды размаўляем, абмяркоўваем, а галоўнае — адчуваем адзін аднаго. Што гэта, як не выдатная гісторыя кахання?» — задаецца рытарычным пытаннем дзяўчына.

Яна называе свае адносіны з мужам гарманічнымі і вельмі роўнымі, без эмацыйных арэляў.

«Мы абодва дамаседы і вельмі спакойныя людзі. Калі здараюцца праблемы, не мусолім іх, а шукаем рашэнне. Напрыклад, я прапаліла кухонныя шафкі свечкай, прыйшла да яго як нявіннае дзіця, распавяла: «Тут такая справа»… А што ён? Не лаяў, пайшоў і ўсё выправіў».

Марына ўпэўненая: зрабіла правільны выбар, з мужам ёй вельмі камфортна.

«Нават успомніліся словы з песні: «Оказалось, счастье в простом кроется: найти своих и успокоиться», — рэзюмуе яна.

• 4
• 0
• 2
• 4
• 0
• 3
• 1
• 0