«Глабальна няма розніцы паміж мной, Пазняком і Ціханоўскай». Чым сёння жыве дысідэнт Вячаслаў Сіўчык — вялікая гутарка
Вячаслаў Сіўчык не хацеў ісці ў палітыку, думаў, што ў 1988 годзе «проста дапаможа хутка пагнаць камуністаў» і працягне займацца навукай, але хутка не атрымалася. «Лукашэнка — гэта рэванш ніжэйшага і сярэдняга звяна былых савецкіх спецслужбаў, і яны натуральна павярнулі час назад», — кажа Вячаслаў, які па выніку здабыў статус аднаго з першых палітвязняў часоў кіравання Лукашэнкі. «Наша Ніва» сустрэлася з Сіўчыкам у Варшаве, дзе ён з сям’ёй цяпер у эміграцыі, вымушаны пагаджацца на розныя падпрацоўкі кшталту працы пры кавярні — «каб было што есці».
У размове мы хацелі даведацца, як гэта, калі ўсё жыццё — барацьба, дзеля якой ахвяруеш здароўем і дабрабытам. Атрымалася шмат пра «агентуру», а таксама пра памылкі апазіцыі, Пазняка і Ціханоўскую, «ябацек» і «неверагодных» і тое, што можа змяніць беларускую сітуацыю.
Вячаслаў Сіўчык — адзін з першых палітвязняў рэжыму Лукашэнкі. Лідар руху салідарнасці «Разам», у мінулым — намеснік старшыні партыі БНФ.
Нарадзіўся ў сям’і навукоўцаў, скончыў геаграфічны факультэт БДУ, працаваў у арганізацыі «Беларусьгеалогія» і Акадэміі навук, займаўся наступствамі Чарнобыльскай катастрофы.
У 2006-м быў адным з арганізатараў намётавага мястэчка на Кастрычніцкай плошчы. З'яўляўся арганізатарам дзясяткаў акцый пратэсту, за гэта неаднаразовы збіты і асуджаны. У суме правёў за кратамі больш за год.
«Наша Ніва»: Вы цяпер у эміграцыі, і яна для вас не першая: вымушана вы з’язджалі з Беларусі і пасля выбараў 2006 года, а пасля падзей Плошчы-2010 вярнуліся на радзіму толькі ў 2015-м. У чым гэтыя эміграцыі падобныя і розныя?
Вячаслаў Сіўчык: Цяпер у мяне першая эміграцыя, я так гэта ўспрымаю. Раней я проста з’язджаў з Беларусі часова, каб сысці ад канкрэтных крымінальных спраў. Я абсалютна свядома не прасіў прытулак у 1996-м, хаця ішоў па той жа крымінальнай справе, па якой выехалі Зянон Пазняк і Сяргей Навумчык. Я мог з’ехаць з Беларусі яшчэ да БНФ, бо быў дастаткова каштоўным спецыялістам, і мне прапаноўвалі працу за мяжой з высокім заробкам.
Апошні раз я быў вымушаны з'ехаць у лютым 2011-га ў Кіеў, калі мяне абсалютна выпадкова не затрымалі на Плошчы 19 снежня 2010 года, але пасля, 25 снежня, прайшоў вобшук КДБ маёй кватэры і ішлі допыты маіх калег наконт маёй ролі ў падзеях на Плошчы.
Вярнуўся я толькі ў верасні 2015-га, калі выпусцілі Міколу Статкевіча і ўсіх іншых палітвязняў, якія адмаўляліся падпісваць прашэнне на імя дыктатара.
«НН»: Чым вы займаецеся ў Варшаве?
ВС: Жыву гэтак жа, як абсалютная большасць беларусаў у замежжы. Працую на ўсякіх дурных працах, каб было што есці. Перабіваюся выпадковымі заробкамі і падпрацоўкамі. Некаторыя, беларусы дарэчы, хадзілі і кпілі з мяне па гэтай прычыне. А калі б не Лукашэнка, то я б мусіў ужо выйсці на пенсію ў 55 год за працу па Чарнобылі.
(Вячаслаў Сіўчык займаўся пытаннямі экалогіі і наступстваў Чарнобыльскай катастрофы. — НН). Калі я ў 1996 годзе быў у СІЗА, то два мае даклады па Чарнобылі яшчэ ішлі на дзяржаўнай канферэнцыі. І я да 1996 года быў вядомы найперш не як актывіст, а як спецыяліст-эколаг. Але поле дзейнасці паступова звужалася, гэб'ё дамаглося майго звальнення з геалогіі ў 1997 годзе. У Акадэміі навук удалося ўтрымацца крыху даўжэй. Але канчаткова ўсё перакрылі ў 2004-м. З таго часу ў мяне былі проста падпрацоўкі, асабліва ў часы барацьбы з «дармаедамі».
Увогуле, не думаў, што так усё зацягнецца. Я ж у нацыянальную вызваленчую барацьбу ўвайшоў у 1988 годзе. Быў нацыяналістам яшчэ да БНФ, і ў Фронт уступіў свядома. Я тады думаў, што вось адбудзецца «штурм Бастыліі» (гэта мой асабісты лозунг таго часу), мы пагонім камуністаў, і будзем жыць. Што я займуся сваёй кандыдацкай, якая ўжо была гатовая, надрукую атлас па забруджванні Мінска… Але хуткага штурму не атрымалася…
Па пенсіі мне нічога не свеціць цяпер. Жонцы — так, у яе біяграфія лепшая. Яна працавала ўвесь час, гэта я вымушаны быў і ў Беларусі выжываць праз сваю дзейнасць. Пры гэтым мне неаднойчы банда прапаноўвала проста маўчаць, і за гэта мяне ўладкуюць. Але я, мусіць, адзіны беларускі палітык, які ўсе гады дастаткова жорстка пасылаў гэб’ё. Таму ад мяне не могуць адчапіцца нават у Варшаве: правакацыі былі і з канферэнцыяй, і з нападам на мяне.
«НН»: Вы ў Варшаве разам з сям’ёй?
ВС: Сыны мае ў эміграцыі і жонка, так.
«Мой старэйшы сын быў жорстка збіты, калі я выконваў абавязкі тэхнічнага кіраўніка перадвыбарчага штаба Пазняка»
«НН»: Яшчэ ў Беларусі вы казалі, што напады на членаў сям’і для вас — самыя страшныя падзеі. Вашага малодшага сына, тады сямігадовага Вітаўта, затрымлівалі разам з жонкай, каб вы не ладзілі чарговую акцыю. А ў сем месяцаў ён апынуўся на першым пікеце, калі вы былі за кратамі — многіх спыніў бы такі ціск.
ВС: Было страшней. Мой старэйшы сын быў жорстка збіты ў той час, калі я практычна выконваў абавязкі тэхнічнага кіраўніка перадвыбарчага штаба Пазняка.
Калі мы былі ў Пінску, майго сямігадовага сына ў нашым мінскім двары збілі так, што ён атрымаў страсенне мазгоў. Да гэтага часу я не магу даведацца прозвішча таго, хто яго збіваў, адзінае, што сказалі — гэта быў маёр КГБ.
Не магу пахваліцца, што мая дзейнасць заўжды была эфектыўная, але я такі чалавек: калі нешта вырашыў, тое і раблю. Мяне б не спыніла нішто, толькі знішчэнне гэбэшнай банды.
Калі мне прапанавалі стаць сябрам Сойма БНФ «Адраджэнне», яшчэ пры камуністах, я папрасіў суткі падумаць. Тады вырашыў для сябе самае галоўнае: ці хопіць сілаў не стаць на калені, калі мяне будуць забіваць. Толькі калі вырашыў для сябе, што ніколі не стану, — даў згоду.
«НН»: Калі ў 2020 годзе на вуліцы выйшлі тысячы людзей з бела-чырвона-белымі сцягамі, але вас не было сярод іх, не было прыкра?
ВС: Свае апошнія акцыі ў Беларусі я разам з калегамі правёў супраць так званай глыбокай інтэграцыі з Расіяй. Ведаеце, беларусы тады збольшага не верылі, што ёсць пагроза незалежнасці. У некаторых, між іншым, увогуле былі спадзяванні на Лукашэнку як гаранта незалежнасці. Нават Захад тады праводзіў ідыёцкую палітыку — што менавіта Лукашэнка з’яўляецца гарантам суверэнітэту, пад гэта яны падгарнулі і частку апазіцыі. А нашы акцыі ў 2019-м адбываліся ў асноўным за кошт актывістаў рухаў і партый, якіх можна было мабілізаваць.
29 снежня 2019 была апошняя сталічная акцыя супраць інтэграцыі. Мы разумелі, што мяне могуць арыштаваць, таму я выехаў у Варшаву да свайго малодшага сына. Далей падзеі атрымалі абсалютна анекдатычны характар, бо ў судзе Партызанскага раёна Мінска пяць разоў на тыдзень, з панядзелка па пятніцу, розныя суддзі мяне «судзілі». Першы суд вынес 15 сутак, потым другі раз 15 сутак. Далей пайшла рэакцыя ў СМІ, і ў сераду-чацвер яны адмянілі суды, а ў пятніцу яшчэ адзін правялі — агулам мне навесілі 45 сутак арышту.
Я збіраўся вяртацца ў Беларусь, але 15 мая 2020 года ў Кіеве, дзе я быў, аб’явілі каранцін, прычым абсалютна зверскі. Якраз пандэмія, як ні дзіўна, мяне ўратавала, бо я думаю, што не выжыў бы ў Беларусі пасля 2020-га.
Калі мы змаглі зноў праводзіць вулічныя акцыі ў Кіеве, ужо сядзеў Мікалай Статкевіч. А прэса ўсіх падганяла пад газпрамаўскага кандыдата, выкарыстоўваючы малавядомага рэгіянальнага блогера, таму што людзей трэба было гнаць на забой, трэба было падрыхтаваць уварванне расійскіх войскаў у 2022 годзе.
«Беларуская апазіцыя ў турмах, і гэта зусім не Калеснікава і Бабарыка»
«НН»: Вы шмат кажаце і ў сваіх відэа пра тое, што ў 2020-м беларуская апазіцыя была замененая па маскоўскім сцэнары, але можам паразмаўляць пра сабраныя вамі доказы?
ВС: Я шмат пра гэта казаў яшчэ напярэдадні выбараў. Вы можаце ўсё гэта знайсці ў «Голасе Амерыкі», ва ўкраінскай прэсе.
«НН»: Мякка кажучы, невялікая колькасць беларусаў адтуль спажывае інфармацыю.
ВС: Усё гэта было падрыхтавана прафесійным разведчыкам Міхаілам Бабічам (былы расійскі пасол у Мінску. — НН). Нагадаю, што наш рух салідарнасці «Разам» пратэставаў і прымаў адмысловую заяву, калі Бабіча прызначалі амбасадарам у Мінск.
Бабіч і пасля сваёй адстаўкі, ужо з Масквы, займаўся сцэнарам выбарчага фарсу. І натуральна, ствараў інфраструктуру і падбіраў кадры для рэалізацыі сцэнара ў межах так званай глыбокай інтэграцыі. Ён спецыяльна сцягнуў у амбасаду расійскую агентуру, якая ў 2014 годзе займалася анэксіяй Крыма. Яны ж, натуральна, займаліся і 2020 годам. Калі нехта думае, што Лубянка тады пайшла на адпачынак, то вельмі глыбока памыляецца.
Яшчэ да крывавай нядзелі 9 жніўня я ў адкрытую казаў, што Расія не збіраецца здымаць Лукашэнку, а проста ператварае Лукашэнку ў беларускага Кадырава. І гэта атрымалася б да канца, калі б беларусы жылі на Каўказе. Але за кошт ахвярнасці беларускага народа маскоўскую схему атрымалася паламаць. Пры гэтым тыя сілы, якія рыхтавалі бабічаўскія кадры, і па сёння на плыву — нічога ў палітыцы выпадковым не бывае, асабліва калі размова ідзе пра транзітную краіну, дзе людзі дзясяткі гадоў ненавідзяць сваю ўладу.
«НН»: Каго канкрэтна вы маеце на ўвазе?
ВС: Схема была простая: праз Ціханоўскага забраць электарат апазіцыі. Дарэчы адзіны, хто меў рэйтынг, быў Мікола Статкевіч у той час. А цяпер ніхто не ведае, што з ім і ці жывы ён увогуле. А Ціханоўскі быў толькі адным з трыццаці кандыдатаў пратэсту Міколы Статкевіча. Таму невялікая ініцыятыўная група Ціханоўскага і была створаная ў асноўным Статкевічам і Севярынцам, і нават тэарэтычна не магла сабраць сто тысяч подпісаў. Ініцыятыўныя групы кандыдатаў пратэсту масава не зарэгістравалі, але была зарэгістравана ініцыятыўная група Святланы Ціханоўскай, якая стваралася пад яе мужа.
Калі нехта лічыць, што ў нашай краіне, дзе гэбэшная ўлада, магло выпадкова нешта адбыцца на такім узроўні, — ён шчаслівы чалавек.
І калі ўсё пабудавана на хлусні пра тое, што выбарчы фарс можна было камусьці выйграць, то яно ўсё і рассыпаецца. Уся апазіцыя засталася ў Беларусі. Беларуская апазіцыя ў турмах, і гэта зусім не Калеснікава і Бабарыка. Гэта іншыя людзі, прычым абсалютная большасць з іх — шараговыя, з раёнаў. Ну і шмат лідараў, якія рэальна большасць свайго жыцця аддалі на тое, каб Беларусь была дэмакратычнай краінай і каб у беларусаў быў выбар — як Статкевіч ці Севярынец.
«НН»: Пра Ціханоўскага таксама нічога цяпер не чуваць. Чаму ён і ўсе іншыя «прарасійскія», як вы кажаце, цяпер у турме ў такіх нялюдскіх умовах нароўні з іншымі палітвязнямі?
ВС: Ведаеце, адна з прычын, чаму СССР разваліўся, была афганская авантура. І Амін Хафізула, які кіраваў Афганістанам, быў абсалютна прамаскоўскі, сам прасіў пра ўвядзенне савецкіх войскаў. Абсалютна павёрнуты на Маскве і эксперыментах над людзьмі чалавек быў. І што зрабіла Масква? Проста паслала спецназ і расстраляла прыхільнікаў Аміна і яго самога. Гэта Масква.
Сядзіць сёння вельмі шмат людзей. Іншая справа, што абсалютная большасць палітвязняў не знішчалі Беларусь. Вам што, падабаўся адзін з лозунгаў, які ўкараняўся, каб беларусаў падставіць: «аўтазак — гэта проста машына»? Я думаю, сотні тысяч беларусаў на сваёй скуры зразумелі, што аўтазак — гэта аўтазак. Гэта злачынства перад усімі тымі людзьмі, якія прайшлі праз катаванні. Але ж вы бачыце, што тым, хто гэта прапагандаваў, сёння міжнародныя прэміі даюць, таму што час такі: калі ў глабальным свеце знішчаюцца народы і асобы.
Пра Бабарыку — гэта наогул анекдот. Нагадаю: газавыя войны паміж лукашэнкаўскай бандай і Крамлём пачаліся ў далёкім 2004 годзе. Зразумела, што Масква рыхтавала свайго кандыдата. Паслухайце яго перадвыбарчую прэс-канферэнцыю. Ані ён, ані тая ж Марыя Калеснікава не разумелі, што адбываецца ў Беларусі.
Масква ў 2020-м вырашала галоўнае палітычнае пытанне — глыбокая інтэграцыя. І вось якраз праз новых актараў, праз іх дзейнасць гэта было вырашана.
Што сёння маем? Тое, што беларусы — ізгоі ва Украіне, у Літве, Латвіі, Эстоніі — гэта дасягненне Ціханоўскай? Хутка тое самае будзе і ў Польшчы. Калі вам гэта падабаецца, нічога не магу зрабіць.
«НН»: Як, па вашаму, гэтага можна было пазбегнуць? Што дзеля гэтага мусіла зрабіць так званая старая апазіцыя, якая крытыкуе Ціханоўскую і новую апазіцыю?
ВС: Яна і зрабіла. Бел-чырвона-белыя сцягі не самі сабой падняліся па ўсёй Беларусі. Сцягі, а не белыя стужкі расійскай апазіцыі. Людзі змагаліся, была спроба рэвалюцыі, пры гэтым цалкам адсутнічалі «штабы». А вось рэвалюцыю задушылі вельмі простым шляхам: стварэннем Каардынацыйнай рады для выпуску пары.
«Ужо пачынаючы недзе з нулявых гадоў спадзявацца на Захад не прыходзілася»
«НН»: У чым вы ўсё ж бачыце галоўныя памылкі беларускай апазіцыі гістарычна?
ВС: Першае і самае галоўнае, што не толькі апазіцыя, а ўсе праспалі Лукашэнку. Гістарычны факт — перад першым турам у 1994-га ніхто і не варушыўся, думалі, што нічога не здарыцца.
Другі момант — недаацэнка наступстваў каланіяльнага становішча народа.
Трэці момант — апазіцыя ўвесь час спрабавала шукаць саюзнікаў на Захадзе, што было бессэнсоўна. Гэтым і зараз займаюцца і новыя самаабвешчаныя лідары на дыяспары. А па вялікім рахунку тут больш рэкламы ўсякага гендару.
Ужо пачынаючы недзе з нулявых гадоў спадзявацца на Захад не прыходзілася. Можна было пабачыць, што з Лукашэнкам, які стаў дыктатарам, ім не даць рады. Ды і ім гэта не трэба проста.
«Для мяне БНФ быў проста механізмам для абароны інтарэсаў беларускага народа»
«НН»: Што наконт вечных сварак у апазіцыі? Вас самога выключылі ў БНФ з фармулёўкай «за дэструктыўную дзейнасць».
ВС: Не такія ўжо сваркі ў апазіцыі і вечныя. Зацікаўлены ў гэтых «сварках» і спецслужбы, КДБ.
Пра маё «выключэнне»: мяне нестатутна выключылі рашэннем Сойма ў 2003 годзе, але гэтае рашэнне даўным-даўно адменена З’ездам БНФ.
Скажу, відаць, галоўнае: у мяне ніколі не было трагедыі згубіць партыйны білет, для мяне нават БНФ — гэта быў проста механізм для абароны інтарэсаў беларускага народа, не больш.
«Вельмі вялікая памылка — падзяляць расійскі імперыялізм і Лукашэнку»
«НН»: Якія ў вас сёння адносіны з Пазняком?
ВС: Я яго вызначаю як беларускага палітыка. А ў мяне нармальныя адносіны з усімі сапраўднымі палітыкамі.
«НН»: Не можам не спытаць пра радок у папулярным у свой час хіп-хопе пра Зянона Пазняка, які быў прысвечаны вам: «За что ты ОМОНом отпи**ен, Сивчик? Подруге в палатке расстегивал лифчик? Не, ну тут, без базара, нет претензий к ОМОНу: «Секс до брака», пад*а, опозорил Зянона!» Гэта пра што?
ВС: Нармальны чалавек такое напісаць не мог. У мяне няма сумневаў, дзе гэта кляпалася. На чым гэта можа быць заснавана? Толькі хіба на тым, што насуперак Захаду і Усходу мы зрабілі Плошчу Кастуся Каліноўскага ў 2006-м, каб беларускі народ не быў нямым. Практычна атрымалася прывезці людзей і нават вывесці, улады тады нават пабаяліся кляпаць крымінальную справу.
Хацеў бы нагадаць, што тады быў жахлівы мароз, я цудоўна разумеў, што як толькі сыйду з Плошчы, мяне забяруць, і не думаў нават, што выжыву. Правёў там на нагах трое сутак, і толькі двойчы мяне на дзве гадзіны складалі ў турыстычны намёт, бо я проста вырубаўся.
«НН»: Я так разумею, што менавіта Статкевіч — ваш ідэальны кандыдат?
ВС: Я б галасаваў за любую альтэрнатыву Лукашэнку. Нават Бабарыку я не баюся. Ёсць людзі ў Беларусі, якія хоць нешта могуць зрабіць і пры ім. Гэта не знак бяды.
Вельмі вялікая памылка — падзяляць расійскі імперыялізм і Лукашэнку. Катастрофа, якая пачалася ў свеце, закладалася ў тым ліку выбарамі 1994 года, калі праз Лукашэнку да ўлады прыйшлі былыя ніжэйшыя і сярэднія звёны савецкіх спецслужбаў. І толькі наш супраціў і стрымліваў гэбэшную банду.
Абсалютная большасць усіх нашых памылак была выкліканая знешнімі ўмовамі, таму што ніякіх саюзнікаў беларускі народ не меў, не мае і мець, на вялікі жаль, у бліжэйшай перспектыве не будзе. Наперадзе будуць яшчэ больш крывавыя падзеі. Я лічу, што выбарчы фарс 2025 года — гэта ўжо падрыхтоўка да III сусветнай вайны. Але ўзнікае сітуацыя, што людзям масава дадуць зброю і патроны. І гэта крывавы, але шанец для Беларусі. Бо чым больш страху, тым больш нянавісці. І ў любы момант можа выбухнуць беларускі бунт.
«Розніцы паміж Пазняком, мной і Ціханоўскай глабальна няма ніякай»
«НН»: Хто ў эміграцыі, на ваш погляд, найбольш уплывовы палітык?
ВС: Розніцы паміж Пазняком, мной і Ціханоўскай глабальна няма ніякай.
Іншая справа, што ў адрозненне ад усіх астатніх я лічу, што галоўны абавязак людзей, якія апынуліся за мяжой, — падтрымліваць беларускі народ. А мы ў дыяспарах не разабраліся нават з элементарнымі рэчамі — санкцыямі. Напрыклад, санкцыямі за тое, што Лукашэнка даў тэрыторыю Беларусі пад увядзенне расійскіх войскаў, за фээсбэшную пасадку самалёта з Пратасевічам і Сапегай. Іх ужо даўно трэба было перафарматаваць пад адно патрабаванне: вызваленне палітвязняў. Гэта і блізка не зроблена. Затое не раз было, што Лукашэнку па выніку адбельвалі і рабілі з яго нешта людскае. Таму і паўтараецца тое, што было і раней.
«Усіх людзей, якія былі забітыя да 2020 года, я ведаў асабіста, і гэта прымушае рабіць нешта»
«НН»: Вы большую частку жыцця ў барацьбе, былі не раз збітыя, шмат правялі за кратамі, у 1996-м трапілі ў рэанімацыю пасля галадоўкі працягласцю 21 дзень, калі ў вас адмовілі ныркі… Няма крыўды, што ў выніку на акцыю з Пазняком, дзе вы ў тым ліку выступаеце, прыходзіць некалькі дзясяткаў чалавек?
ВС: Я выступаў на абедзвюх акцыях 26 студзеня ў Варшаве. І я не падзяляю думак Ігара Тура, не падзяляю тэзаў публікацыі ў «Нашай Ніве», бо не бачу нічога кепскага ў той колькасці людзей. Гэта не толькі аб’ектыўны паказчык настрояў беларусаў у Варшаве і страх рэпрэсій, гэта яшчэ і ступень праінфармаванасці, матывацыі і прафесійнай арганізацыі. На вялікі жаль, не магу сказаць, што акцыі рабіліся хоць мінімальна з пазіцыі прафесіяналізму і здаровага сэнсу.
Я асабіста ні пра што не шкадую. На пытанне пра стан здароўя ў мяне ёсць просты адказ з 1996 года. Калі пракурор пытае, ці ёсць скаргі на здароўе, трэба адказваць дакладна: ні скаргаў, ні здароўя. Усё роўна ніхто не пашкадуе.
Разумееце, усіх людзей, якія былі забітыя да 2020 года, я ведаў асабіста. Шмат каго вельмі добра. Першы лідар беларускіх прадпрымальнікаў Арнольд Пячэрскі — гэта наогул мой сябра, блізкі калега (Па адной з версій Арнольд Уладзіміравіч трапіў у аварыю, а па другой — быў забіты, яго смерць супала ў часе са смерцю іншых апазіцыйных палітыкаў — Карпенкі, знікненнем Ганчара і Захаранкі. — НН). Я асабіста ведаў амаль усіх палітвязняў да 2020 года, і тое, што я гэтых людзей ведаў, прымушае рабіць нешта, што яшчэ рэальна рабіць.
Агулам уся мая біяграфія — доказ, што калі чалавек хоча жыць, то ўсяму дасць рады.
«НН»: На вашым ютубе досыць песімістычныя прагнозы наконт будучыні Беларусі. На ваш погляд, усё сапраўды так беспрасветна, і гэта, як вы кажаце, «найгоршы для Беларусі час»?
ВС: На вялікі жаль, як мне пайшоў 63-ы год, я вельмі часта стаў карыстацца словам «баюся». Я рэальна баюся за Беларусь. Але пазітыў ёсць. У тым, што беларускі народ, хай і паняволены, але яшчэ жывы.
Аднак змяніць беларускую сітуацыю можа толькі рэвалюцыя. Ніякая Украіна ці перамовы па ёй нам тут не дапамогуць. Цяпер увесь беларускі народ бяспраўны, будзь ты хоць тры разы «ябацька» ці чатыры разы «неверагодны» (абодва вызначэнні, я лічу, створаныя штучна расійскімі паліттэхнолагамі). Нават мянты сёння апушчаныя гэб’ём. Сама банда няспынным маразмам і рэпрэсіямі даводзіць усё да таго, што можа адбыцца выбух.
88-гадовы экс-старшыня Вярхоўнага Савета Сямён Шарэцкі расказаў, як яму жывецца ў Каліфорніі
Краўцоў лічыць, што Лукашэнка гатовы адпускаць і знакавых палітвязняў
Пазняк задаволены «байкотам псеўдавыбараў» і бязлітасна праехаўся па канкурэнтах
«Смеласці апярэдзіць старэйшага брата Пуціна хапіла толькі на некалькі гадзін». Фрыдман — пра вынікі выбараў
Статкевіча намінавалі на Нобелеўскую прэмію міру
Каментары