«Emocyi zaškalvajuć i ŭciskajuć u fatel». U Łondanie pastavili «Dzikaje palavańnie karala Stacha»
Na scenie łondanskaha teatra «Barbikan» pastavili «Dzikaje palavańnie karala Stacha» pavodle kultavaha ramana Uładzimira Karatkieviča. U piatnicu adbyłasia suśvietnaja premjera, a žurnalist Siarhiej Padsasonny naviedaŭ pieradpremjerny pakaz, jaki taksama prajšoŭ ź vialikim pośpiecham. Svaimi ŭražańniami ad pakazu jon padzialiŭsia ŭ fejsbuku.
«Bravo! Bravo! Słava Ukrainie! Žyvie Biełaruś!» — hučała sa sceny. — «Hierojam słava! Žyvie viečna!» — u adkaz z zały. Nacyjanalnyja ściahi i žoŭta-błakitnaja scena. Było pra palitviaźniaŭ i dziaciej, jakija stracili dom ad represij i vajny. Biełaruskaja mova hučała ŭvieś viečar: śpieŭ, dyjałohi, tekst Uładzimira Karatkieviča. Na scenie teatra Barbikan «Dzikaje palavańnie karala Stacha».
Vydatnaja praca Mikałaja Chalezina, Natalli Kalady i kamandy ŭkrainskich i biełaruskich akcioraŭ dy muzykaŭ. Suśvietnaja premjera ŭ piatnicu, ale pieradpremjerny pakaz z poŭnaj załaj, z avacyjami stojačy. Muzyka Volhi Padhajskaj bambičnaja!
Pastanoŭka miehaskładanaja technična. Akciorskaja hulnia na miažy fizičnaj vytrymki. Emocyi zaškalvajuć i ŭciskajuć u fatel, niama momantu adpačynku. Jość suviaź z nacyjanalnym falkłoram, historyjaj, kulturaj. Libreta Andreja Chadanoviča hučyć, razryvajučy na kavałki, heta Karatkievič u śpievie. A ŭsio heta kaštoŭna jašče tamu, što naša idzie ŭ śviet.
Dyryžor — vybitny Vital Aleksiajonak, jaki dziela repietycyj nalataŭ tudy-siudy amal dvaccać rejsaŭ, bo fizična žyvie i pracuje ŭ Niamieččynie. Partyi ŭkrainskich salistaŭ Andreja Bandarenki i Tamary Kalinkinaj vykananyja biezdakorna, hałasy niebyvałaj mocy i… pa-biełarusku — i to jak! Cikavaje rašeńnie z vobrazam Andreja Śvieciłoviča — žanočaja partyja.
Jon taki ŭvieś čysty, u biełym adzieńni, tamu nievypadkovy kryž z pražektaraŭ, jaki ŭznosicca nad im. Jahonaja śmierć z palotam nad scenaj (jak u Ejfmana z «Karamazavymi»), pratestami 2020 na fonie-ekranie, dzie ažyvaje vulica paśla vybaraŭ, aryja pra toje, što adychodziać lepšyja, a potym pachavańnie i charavy śpieŭ tuhi i bolu taki, što chočacca vyć, a kom ściskaje hrudzi. Heta naša historyja, naša Biełaruś, naš bol.
Hetamu papiaredničaje viačera ŭ Dubatoŭka, jakaja pakazanaja na scenie jak «Apošniaja viačera» Leanarda: achviara abranaja — pryniasuć jaje ŭ druhim akcie. A Dubatoŭk tut iłžyvy zbaŭca, Chrystos udavany. Takija ž i siońniašnija lidary, jakija tolki robiać vyhlad śviataści.
Kachańnie pieramahaje, ale paralelna ciahniecca śmierć, a «Dzikaje palavańnie» — heta zło, jakoje nie źnikaje ŭ śviecie, a tamu nie źnikaje i baraćba ź im.
Dubatoŭk hinie, ale moža ŭspłyć u novym miescy i z novaj mocaj. Tamu treba być pilnymi. Hetak hučyć finał».
Biełyja dy čyrvonyja kvietki i mora śloz. Jak u Vilni sustrakali Palinu Šarendu-Panasiuk29
Kamientary